در مناظرات و تبلیغات انتخابات اخیر ریاست جمهوری، نامزدهای مختلف بارها از فساد و به وجود آمدن طبقه نوکیسه، حول منابع قدرت و ثروت سخن گفتند و از آن به عنوان یکی از موانع جدی رشد و پیشرفت کشور یاد کردند، اما چرا این‌چنین سخن‌گفتنی در این ایام و اقدام‌های افشاگرانه نامزدها علیه یکدیگر، بیش از این حساسیتی را در مردم بر نیانگیخت؟ گویی تجربه تاریخی دولت‌ها در ایران به مشارکت‌کنندگان عرصه سیاسی نشان داده است که ساختار نوکیسگی و فساد، با تغییر یک دولت نمی‌تواند اصلاح شود. بنابراین انتخاب مردم، مشروط به گفتار فسادستیزی نامزدها نیست.
واقعیت این است که اقتصاد رانتی، ساختاری با خود دارد که بازیگران قدرت و هر کس که به دایره قدرت نزدیک باشد را با خود همراه می‌کند و آن‌چنان که در مناظره‌ها نیز دیدیم، هر حرکتی خلاف جریان رانت، دیگر حتی نمی‌تواند این سیستم را تهدید کند. اینگونه است که رویکرد افشاگری، در برابر یک سیستم یکپارچۀ رانتی، راه به جایی نمی‌برد و به تغییر جایگاه بازیگران صحنۀ رانت نیز نخواهد انجامید.
روزبه حاتمی، ژورنالیست اقتصادی، در این سخنرانی به چگونگی شکل‌گیری مسئله رانت و نوکیسگی در اقتصادسیاسی ایران می‌پردازد و تلاش می‌کند توضیح دهد که چگونه تحت تاثیر سازوکار انتخابات و توازن قدرتی که در پی آن می‌آید، امنیت و ثبات اجتماعی و سیاسی سیستم با وجود فساد گسترده نیز تهدید نمی‌شود.